เรื่องของดำ

ดำกำพร้าทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ หรือจะว่าไปจริงๆ ก็ตั้งแต่ยังไม่เกิดด้วยซ้ำ เพราะพ่อของเธอทิ้งแม่ไปตั้งแต่ตอนที่แม่ยังตั้งท้องเธอ เธอมากำพร้าแม่ก็ตอนที่แม่ตายเพราะเสียเลือดมากหลังคลอดเธอ ดำยังไม่ลืมเสมอว่า การเกิดของเธอเป็นสาเหตุการตายของแม่ เจ้าของร้านเย็บเสื้อโหลที่ตลาดแถวสุขาภิบาล จึงรับเธอมาเลี้ยงดูด้วยความสงสาร พอโตขึ้นหน่อยก็ให้ให้เป็นลูกจ้างคอยเฝ้าหน้าร้าน โดยไม่ได้ให้ค่าจ้างค่าแรงอะไรแม้สักนิด แต่เพียงข้าวแดงแกงร้อนในแต่ละมื้อ ก็พอเพียงแล้ว ที่จะทำให้ดำจดจำพระคุณของแม่เล็ก ได้อย่างไม่ลืมเลือน เพราะมิฉะนั้น ตำคงต้องร่อนเร่เป็นขอทานในตลาดไปตลอด

แต่ต่อมาไม่นาน แม่เล็กก็ประสบปัญหาทางการเงิน ถึงขนาดต้องเลิกกิจการเย็บเสื้อโหลในตลาด และต้องเลิกจ้างลูกจ้างทั้งหมด ดำเป็นอีกคนหนึ่งในร้าน ที่ต้องละเห็ดออกจากบ้าน โดยที่แม่เล็กฝากเธอให้กับเจ้ใฝแถวถนนจรัญสนิทวงศ์ให้เลี้ยงดูเธอต่อ เจ้ไฝใจดีเลี้ยงดูเธอด้วยความรักและความสงสาร

หลายปีผ่านไป ดำเริ่มย่างเข้าสู่วัยรุ่น เริ่มแตกเนื้อสาว และเป็นธรรมดาอยู่เอง ที่ย่อมมีหนุ่มๆ แอบมอง และหมายปองเธอ และที่สุด เธอก็ถูกไอ้หนุ่มลูกจ้างบ้านเจ้ไฝ่ ที่เฝ้าแอบมองเธอมาตลอดข่มเหงน้ำใจ แม้เจ้ไฝจะเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับทั้งสอง จึงจำยอมให้คู่อยู่กันอย่างเปิดเผย ในฐานะลูกจ้างต่อไป เจ้าหนุ่มก็ไม่ได้หนีไปใหน เฝ้าดูแลดำอยู่เป็นอย่างดี

ไม่นานทั้งสองก็ได้ให้กำเนิดลูกน้อย แต่ความสุขมักอยู่ไม่นาน ดำคอยตอกย้ำเตือนใจตัวเองเสมอ เพระนี่คือสิ่งที่เธอเรียนรู้จากชีวิตจริงของเธอ ความทุกข์ต่างห่างที่จีรัง และดูเหมือนจะไม่เคยห่างไกลจากเธอเลยแม้สักนิด เพราะไม่นานหลังเจ้าตัวเล็กเกิด เจ้าหนุ่มแสนรักของเธอก็ถูกรถชนตายกลางถนน อีกครั้งหนึ่งแล้ว ที่ความพลัดพรากเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ นับแต่พ่อและแม่ที่ให้กำเนิด แม่เล็ก มาจนถึงคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต ความทุกข์ที่เกิดขึ้นจากความพลัดพรากจากคนรักนั้น มันมากเกินกว่าความเจ็บปวด หากมันสามารถแลกได้กับความเจ็บปวดใดๆก็ตาม เธอก็พร้อมที่จะแลกกับมันได้เสมอ แต่ความจริงคือ ไม่มีความเจ็บปวดใดๆที่จะสามารถทดแทนหรือเทียบได้กับความทุกข์แห่งการพลัดพราก ตั้งแต่นั้นดำก็หมดอาลัยตายอยากในชีวิต อยู่ไปวันๆ ซึมเศร้า ทรุด และซูบผอมไปตามกาลเวลา เพราะกินอะไรไม่ลง อันเกิดจากความพิการและอัมพาตทางจิตใจ

เวลาผ่านไป เจ้าตัวเล็กโตขึ้นอย่างกำพร้าพ่อ แม่ไฝเห็นว่ามันพอจะหยิบจับงานได้บ้าง จึงฝากงานให้มันไว้กับลูกสาวที่อยู่ท้ายซอย นานๆครั้ง เจ้าเล็กจึงจะได้มาเยี่ยมแม่ดำบ้างสักที แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันก็ไม่ค่อยได้กลับมาบ้านเจ้ไฝ จนบางครั้งก็เน่นนานทีเดียว

วันนี้ เจ้าตัวเล็กโตขึ้น ยังคงทำงานเป็นลูกจ้างบ้านลูกสาวเจ้ไฝอยู่ นานมากแล้วที่มันไม่ได้กลับมาเยี่ยมแม่ดำอีก บางทีมันอาจจำไม่ได้แล้ว ว่าแม่ของมันเป็นใคร และมันก็จะไม่มีวันได้รู้อีก เพราะวันนี้ แม่ดำของมันตายแล้ว จากไปอย่างอย่างสงบ จริงๆเจ้าตัวเล็กน่าจะดีใจมากว่า ที่รู้ว่าแม่จากโลกที่โหดร้ายนี้ไปเสียที หากมันได้รู้สักนิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของมัน และสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ของมัน ก็เป็นสิ่งเดียวกับที่มันอาจจะได้สัมผัสกับตัวมันเองเข้าสักวันหนึ่ง บางทีแม่ดำอาจได้ไปอยู่กับพ่อของมันในสวรรค์แล้วก็เป็นได้ เจ้าตัวเล็กเองต่างหาก ที่ต้องอยู่ทนทุกข์กับโลกใบนี้ต่อไป ตราบจนกว่ามันจะตาย หรือตราบที่ลูกสาวเจ้าไฝจะเบื่อหน่าย และเอามันไปทิ้งที่วัด เหมือนอย่างที่ใครๆเขาทำกัน ...

ด้วยความอาลัย ขอดวงวิญญาณของดำจงสู่สุขคตินิรันตร์ โดยไม่ต้องกลับมาเกิดให้ทุกข์ทรมานบนโลกใบนี้อีก ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม

MTT